‘Mama! Ga je zó werken?’ – Leven en werken in balans

 Deze week had ik een klusjesdag gepland voor mijn werk, de maandag. Dat is een wat ongebruikelijke dag om klussen te doen want meestal werk ik dan met cliënten. Maar deze week kwam me dat toch beter uit. Ik heb de afgelopen tijd veel bij- en nascholing gedaan, echt ontzettend leuk en leerzaam, maar m’n administratie is wat blijven liggen. Het is niet handig dat maar voor me uit te schuiven, dus dan er maar een dag voor ingepland.

 Zo’n klusdag hoeft voor mij niet ‘strak in het pak’ dat doe ik graag in m’n spijkerbroek. Dus op maandagmorgen schoof ik in vrijetijdskleren aan het ontbijt. Onze kinderen keken me aan met grote ogen. Het was even stil. “Máma! Ga je zó werken? In dié kleren?” Ik was nog niet helemaal bij mijn positieven om in te zien wat ze bedoelden. Dus ik zei: “Ja, vandaag wel.” “Maar dat kán toch helemaal niet, dat is helemaal niet netjes in die kleren. Waarom heb je je nette kleren niet aan? Je kunt toch niet met mensen praten in die lelijke kleren?” Toen werd ik wakker. (Ja, ‘lelijke kleren’ dat had me wakker geschud, ik vind het erg moeilijk om kleren bij elkaar te zoeken.) Ik legde de kinderen uit dat ik vandaag wel werkte maar niet met mensen sprak en dat ik vond dat ik dan best een spijkerbroek aan kon doen. Daar konden ze mee instemmen maar dat ‘pyama-achtige t-shirt’ dat kon toch écht niet, gaven ze me nog even mee.

 Later zette het me aan het denken. Waarom kleden wij ons zoals we doen? Wat zegt dat over ons? Wat laten we zien aan anderen met onze kleding? Zijn we onszelf of is het een vorm van onszelf die we laten zien? Leuk om eens even bij te stil staan!

 

 

Een verrassende boswandeling

Onlangs hadden een cliënt en ik een bijzondere ervaring: een boswandeling als therapie. Tijdens de boswandeling liep de cliënt zijn levensloop. Hij bepaalde zelf waar hij naar toe wilde lopen, of hij linksaf zou gaan of rechtsaf en waar hij wilde stoppen om een hoogte- of dieptepunt in zijn leven te overdenken en eventuele ballast achter zich te laten. Hoewel het de laatste dagen erg koud was geweest, scheen die morgen de zon. Dat kon niet beter!

Het werd een bijzondere wandeling. Op de punten waar hij wilde stoppen, ontdekte hij dat de natuur daarbij informatie gaf. Hij zag ‘obstakels’, ‘brede wegen’, ‘modderpaadjes’, ‘chaos’, ‘nieuw leven’, enz. De opgedane kennis uit de therapie kwam hier, met wat hij zag in de natuur, bij elkaar. Het versterkte zijn idee dat hij wist wat hij wilde en hij ervoer dat de kant die hij op wilde gaan, goed was.

Waarom zag hij dingen die precies aansloten bij waar hij mee bezig was? De bekende psychiater Jung noemt dit ‘synchroniciteit’. De cliënt liep heel bewust zijn eigen weg, koos zijn eigen paden en stond bewust stil op het moment dat hij ervoor koos een hoogte- of dieptepunt te overdenken. Zijn gedachten waren dus gefocust en wat hij oppikte uit zijn omgeving was iets wat daarbij aansloot. Iets dat ergens aan linkt, een associatie. Dit komt boven uit ons onderbewuste. Ons onderbewuste is veel en veel groter dan ons bewuste. Het wordt vooral aangestuurd door emoties. Daarom is zo’n wandeling ook wel te zien als een samenkomen van dingen die je bewust weet en de dingen die je onbewust weet.

Ook jij kent signalen van je onderbewuste. Ga je naar een feestje, dan voel je hoe de sfeer daar is, nog zonder dat je iemand gesproken hebt. Als je iemand voor de eerste keer leert kennen, heb je binnen een paar seconden een beeld van iemand. Allemaal signalen die jij oppikt.

De levensloop-wandeling is een erg mooie methode en brengt al wandelend, loslatend, mooie en diepere inzichten.

 

 

 

Help! Hangjongeren!

 

Mijn vakantie begon in een Zweeds haventje. Zon, zee, mooi haventje, wat wil een mens nog meer? ’s Avonds tegen acht uur kwamen we daar aan. Lekker kopje koffie gezet… kinderen naar de rotsen in de zee… genieten maar!

Oh nee! Daar kwamen twee snelle auto’s aangescheurd. Jonge knapen stapten uit. ‘Dat wordt feest’, dacht ik. Ze waren niet strak in het pak, geen stropdasje, nee, broek gescheurd, lang haar, geschoren haar, oorbellen overal waar je maar denken kunt… ‘Niet alleen feest, dat wordt nog vechten ook’, flitste het door me heen.

Daar sta je dan, aan dat leuke haventje. We wilden er overnachten. Zou dat wel kunnen, met die ‘hangjongeren’? Wat zouden ze doen? De boel vernielen? Niet te geloven wat een mens kan denken in 10 seconden! Onze hond zag de jongeren ook. Hij maakte géén onderscheid tussen stropdas en kapotte broek en kwispelde vrolijk naar hen toe. Eén van de jongeren kwam op ons toegelopen. ‘Wat heeft u een prachtige hond! Dit ras zie je niet vaak in het bruin in Zweden!’ En zo raakten we, in ons beste Zweeds, met de jongeren aan de praat. Het bleek gewoon een leuk stel jongeren te zijn. Niks mis mee. En ook nog helemaal gek van onze hond en onze hond van hen. Zo werd het op een andere manier toch nog feest.

Door dit voorval, werd ik me weer bewust van mijn vooroordeel. Als ze niet waren aankomen racen, als ze nettere kleding hadden gedragen… waren deze gedachten niet bij me opgekomen. Blijkbaar heb ik een negatieve associatie bij deze jongeren en zegt mijn ‘systeem’: pas op!!!

Op zich is dat goed. De ervaringen die we in ons leven hebben opgedaan, leren ons waar we op moet letten, wat veilig is en wat niet. En tóch heeft ons systeem niet altijd gelijk. Durven we hiervoor open te staan? Durven we toch voorzichtig te onderzoeken? Of kiezen we voor veiligheid: ik weet nu wat ik heb, ik weet niet wat het wordt, dus ik blijf maar waar ik ben? Als je uit je comfortzone durft te stappen, nieuwe dingen durft uit te proberen, dan ontwikkel je jezelf en ik durf te wedden: het leven wordt leuker. Als ik bang was geworden en de opgeschoten jongens had genegeerd dan had ik niet geweten dat het leuke knapen waren èn had onze hond een knuffelpartij gemist!

 

Nieuwslezeres Sacha de Boer heeft lef

Vorige week maakte Sacha de Boer bekend dat ze begin mei stopt als nieuwslezeres bij het NOS-journaal. Dat sloeg bij velen in als een bom, zij is een gewaardeerde tv-persoonlijkheid. “Ik ga mijn hart volgen”, gaf ze als reden om te stoppen. Als loopbaancoach spitste ik mijn oren! Wat mooi…, wat een lef! Mooi omdat De Boer na 17 jaar nieuws lezen, kiest voor iets anders, iets waar haar hart veel sneller van gaat kloppen. Geen dagelijkse deadlines meer, maar meer tijd voor journalistiek en vooral fotografie. “Slowjournalism” zoals ze het zelf noemt. De Boer gaat straks doen waar ze goed in is en waar haar hart ligt. Ik denk dat meer mensen dat zouden moeten doen. Houdt ons werk ons niet vaak gevangen? Zitten we niet vaak vast aan het geld dat we verdienen? Het gevoel dat we niet weg kunnen, ondanks alles door moeten gaan. En wellicht hebben we het idee dat er voor ons toch geen ander werk is. Vooral in deze crisistijd. Ik zou het vastgeroeste idee graag op lossere schroeven willen zetten. De Boer geeft ons een voorbeeld: het kan anders, volg je hart! Niet zomaar, niet ondoordacht. Wel: voorbereid, wel overwogen. En dan… de stap wagen!
Het dilemma van De Boer, vertelt ze, was niet zo zeer dat ze niet wist óf ze zou stoppen, maar vooral: wanneer stop ik. Elke keer gebeurde er wel iets in het nieuws waardoor ze dacht ‘dat wil ik nog mee maken’, zoals bijvoorbeeld de a.s. troonswisseling. Uiteindelijk hakte ze de knoop door en 4 mei zal ze dus definitief stoppen.
Ik vind het getuigen van lef dat De Boer kiest voor een carrièreswitch. Immers, ze is een bekende persoon, als ze in haar nieuwe carrière succesvol is, zullen velen zeggen ‘geen kunst aan als je al bekend bent’. Doet ze het minder goed dan verwacht, dan zullen velen kritiek leveren. Kortom, ze zal het niet gauw goed kunnen doen. Ik denk dat Sacha de Boer zich hier rekenschap van heeft gegeven en desondanks haar eigen weg is gegaan. Daar word ik nu blij van! Dat mensen dúrven los te komen, dúrven hun hart te volgen, het lef hebben een nieuwe weg in te slaan. Het proberen, los van wat anderen allemaal over je te zeggen hebben. Kies!