Boos

Mijn zoon was boos. Echt boos. Op school had hij ruzie gekregen en vond de hele gang van zaken vre-se-lijk oneerlijk. We moesten niet denken dat hij…. mopperde hij. En toen kwam een heel verhaal. En de ander…. nu, je kunt wel raden, daar bleef geen spaan van heel. Toen de ergste emotie geuit was, raakten we aan de praat. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? Het leek om een verschil van mening te gaan. In mijn optiek was dat niet alles. Wat ik erin merkte was ook dat de ander zich groot hield en ondertussen verdrietig was om de gang van zaken (bleek een paar dagen later ook zo te zijn). Wat zou een oplossing kunnen zijn? Tja… ‘Naar de ander toestappen?’ opperde hij voorzichtig. Hij had vast al een lichte hint gekregen van het Bijbelverhaal dat we eerder die dag gelezen hadden over de minste kunnen zijn. Dat leek een mooie oplossing: stap op de ander af en ga in gesprek! Bij nader inzien… hij dacht niet dat de ander met hem in gesprek zou willen. ‘Waarom dan wel niet?’ vroeg ik. ‘Toen ik hem na de ruzie voorstelde om samen naar huis te fietsen, zei hij nee…’ zei mijn zoon. Lichte teleurstelling klonk in zijn stem. Ai. Wat jammer eigenlijk. De ander had de deur dicht gedaan. En al pratend kwamen we erop dat het bij grote mensen ook vaak zo gaat. Als grote mensen ruzie hebben, gaat het vaak om iets heel kleins in de ogen van andere grote mensen. Iets wat niet zo belangrijk is. Maar het toch wél is, want een van de ruziemakers, of misschien wel allebei, voelt zich door iets wat gebeurd of gezegd is, gekwetst. Onze boosheid vertelt ons dat iets wat ons dierbaar is, aangevallen wordt en dat willen we niet, dat willen we beschermen. Grote mensen zijn niet zo goed in het goedmaken, denk ik vaak. Ik denk ook dat dat komt omdat we zo gekwetst zijn, dat doet echt pijn, of doordat we zo trots zijn en niet een eerste stap willen zetten. Of zó gekwetst dat we de waarde van die eerste stap van de ander niet willen zien. Jammer eigenlijk. Samen fietsen is toch leuker dan alleen.

 

Ontspannen door maar 1 minuutje te mediteren, ook voor ‘dummies’

Ontspannen door maar 1 minuutje te mediteren, wie zou dat niet willen? Zelfs zonder dat je in speciale ‘knopen’ moet gaan zitten, het is overal te doen. Ideaal lijkt me. Martin Boroson heeft een mooi filmpje hierover gemaakt:  One moment meditation. Geen bodyscans, geen ingewikkelde dingen, slechts 1 minuutje ‘niks’. Ik raad je aan om even 5 minuten te nemen om naar dit filmpje te kijken en mee te doen. Ook geschikt voor mensen die niet kunnen mediteren! Het is in het engels, maar niet zulk moeilijk engels hoop ik. En persoonlijk vind ik de tekeningetjes veelzeggend en erg leuk!

“Ziet u uzelf al aan een brandladder hangen?”

We kregen de brandweer op bezoek. Ons huis zou geïnspecteerd worden op brandveiligheid. Omdat zowel Bert als ik kantoor aan huis hebben, leek het een goede gedachte om een deskundig brandweer-oog eens te laten kijken of ons gezin (en onze cliënten) wel veilig het huis uit zouden kunnen vluchten bij brand. Brandweervrouw Hilde Slagers van het Team Brandveilig Leven van Brandweer Twente, maakte een afspraak. We waren benieuwd! Zelf hadden we het idee dat ons huis wel redelijk brandveilig was. Bijna overal hangen rookmelders, we hebben een vluchtplan wat we zo af en toe met de kinderen doornemen, er zijn geen obstakels in de vluchtwegen en aan kleine dingen zoals een blusdeken hebben we ook gedacht. Ik twijfelde alleen nog over een brandladder, zo’n touwladder die je uit het raam gooit en waarmee je jezelf al slingerend en bungelend in veiligheid zou kunnen brengen. Zou dat iets zijn om aan te schaffen? Van tevoren moesten we een vragenlijst invullen, deze nam Hilde met ons door. Daarna liep ze met ons alle vertrekken van het huis door. Ik kan het iedereen aanraden, dat is ook de reden dat ik het deze keer over de brandweer wil hebben, toch een wat andere vorm van stress.

Eerlijk gezegd verwachtte ik dat het grotendeels wel in orde zou zijn. Dat was het ook, maar Hilde zette wél de puntjes op de i. ‘Mooi, dat vluchtplan’, zei ze. ‘Hebben jullie ook nagedacht wie de kinderen ’s nachts wakker maakt als ze niet wakker zijn geworden van de rookmelder?’ Nou… nee. Geen moment aan gedacht, we dachten dat de kinderen vanzelf van dat lawaai wakker zouden worden. Maar als ze net zulke vaste slapers zijn als ik…. ‘En waar verzamelen jullie je, als je bij brand buitens huis staat?’ Verzamelen? Nooit gedacht aan verzamelen. ‘Dat is makkelijk en veilig’, legde Hilde uit. ‘Spreek samen een plek af waar jullie vanaf de straat te zien zijn en ga daar dan allemaal bij elkaar staan. Zo weet je direct of iedereen er is en zo kan de brandweer jullie in één oogopslag zien.’ Fantastische tip. ‘En trouwens, hebben jullie wel aan de hond gedacht? Wie neemt de hond mee naar buiten?’ Nee, ook niet aan de hond gedacht dus…

Ook de vraag of we een brandladder moesten aanschaffen werd goed doorgesproken. Van belang is dat deze goed bevestigd wordt. ‘Ziet u uzelf al aan een brandladder hangen?’ Ja, dan gaat mijn fantasie de vrije loop. Dan zie ik mezelf in pyama, in dikke rookwolken, lenig over de vensterbank springen en als een acrobaat naar beneden zeilen. Ik hoor de kinderen van beneden roepen ‘Ja, mama, gaat góed! Nog een klein stukje… jaaaa….spring er nu maar af!’ Vreemd eigenlijk, ik denk nooit dat ik mijn bril niet zal kunnen vinden, dat het raam niet open wil, dat ik helemaal geen acrobaat ben maar meer type stijve hark, dat ik door de rook overmand niets meer kan zien, dat ik in paniek zal raken, of weet ik het wat mensen doen als er brand is. Self enhancement heet dit positieve denken in psychologische termen trouwens.

In ons huis leek een brandladder niet direct nodig mits de rookmelders op de goede plek hangen. En werken natuurlijk. ‘Er is dan voldoende tijd om een veiliger vluchtweg te kiezen’, meende ze. Zo spraken we veel zaken met elkaar door. Al met al een heel zinvol uurtje! De adviezen werden ons een paar dagen later per post toegestuurd. Super.

Wellicht goed te weten: het bezoek van een deskundige brandweerman of -vrouw is gratis en er is geen controle of je de adviezen ook hebt opgevolgd. Heb je interesse? Neem dan contact op met Hilde Slagers, h.slagers@brandweertwente.nl

Onderzoek hooggevoeligheid en werk – Deel 2: Op de werkvloer

 

Uit het onderzoek van Merel Hoefs kwamen nog een aantal opvallende zaken naar voren. Deze bespreek ik hieronder. Dit deel gaat met name over hooggevoelig zijn op het werk.

Hoe zit dat nu met hooggevoeligheid? Hebben HSP’ers scherpere zintuigen? Dat blijkt niet uit de theorie, het verschil met niet-hooggevoeligen zit in het opnemen van meer prikkels en de diepere verwerking van deze prikkels.

Veel HSP’ers hebben een baan waarbij het helpen van een ander voorop staat of waarbij in elk geval veel contact met andere mensen is. Mensen helpen en begeleiden is wat de deelnemers aan het onderzoek allemaal belangrijk vinden en graag doen. HSP’ers zijn zorgzame mensen. Voor hen is zorgzaam zijn niet zo moeilijk, zij voelen immers goed de emoties en behoeften van anderen aan en kunnen daardoor makkelijker een vertrouwensband creëren.

Op de werkvloer kunnen hooggevoeligen goed sferen aanvoelen en problemen voorzien. Zij kunnen dan ook als eerste last hebben van een ongezonde situatie op de werkplek, bijvoorbeeld een te hoge werkdruk. De indruk kan ontstaan dat hooggevoeligen vaker problemen hebben dan niet-hooggevoeligen. Toch is dat niet het geval, in de loop van de tijd krijgen ook andere werknemers last van de problemen die HSP’ers ervaren. HSP’ers zijn dan als het ware een voorbode. Zou een organisatie de problemen dan direct goed oppakken, dan kan de sensitiviteit van HSP’ers dus helpen om verdere problemen in de organisatie te voorkomen.

Uit de resultaten van Merels onderzoek blijkt dat hooggevoeligen tijdens het werken last kunnen hebben van zaken in hun omgeving zoals geluid, drukte en het aanvoelen van emoties/sferen van anderen. Hierdoor kunnen zij zich slecht concentreren. Ze hebben vaak behoefte aan een moment alleen zijn. Wanneer dat niet mogelijk is, blijven de prikkels opstapelen waardoor overprikkeling plaats vindt. Overprikkeling is het ver overschrijden van de eigen grenzen.

Een kenmerk van hooggevoeligheid is dat hooggevoeligen minder goed presteren in een competitiesfeer en goed kunnen werken in een klimaat van warmte en bemoediging. Velen zijn verlegen en zeggen weinig als anderen aan het praten zijn. Ze hebben weliswaar zelf ook iets te zeggen, maar dit komt er vaak niet uit als er teveel en met felheid gereageerd wordt. Zo houden hooggevoeligen meestal niet van agressieve persoonlijke promotie en hopen zij op te vallen door hun eerlijke, harde werken. Hierdoor nemen ze soms te veel hooi op hun vork.

Samengevat zou gezegd kunnen worden dat hooggevoeligen vaker van nature heel plichtsgetrouw, loyaal, fel op kwaliteit en goed in detail zijn. Het zijn meestal intuïtieve visionairs, vaak begaafd, attent op behoeften van klanten en relaties en zij hebben vaak een goede invloed op het sociale klimaat op de werkplek.

Tip: gebruik een visualisatie-oefening om jezelf van alle prikkels af te schermen.

Wil jij leren beter je grens aan te geven? Stuur me even een mailtje, bij voldoende deelname gaan we er dit najaar in een kleine groep, in een paar bijeenkomsten mee aan de slag! info@balans-coaching.nl

 

Workshop voor HSP’ers: Hooggevoeligheid in balans

Hoog Sensitieve Personen. Het modewoord van deze tijd? Dat kan zijn. Hoog Sensitief, klinkt bijzonder. Hoog gevoelige mensen hebben een zintuigenstelsel dat meer ervaart, meer opneemt, dan dat van de gemiddelde mens. Dat is voor hen vaak lastig, want zij merken zoveel zaken op en moeten dit allemaal verwerken wat de nodige energie kost. Bijvoorbeeld stemmingen van anderen worden door hen sterker aangevoeld en geregistreerd, zij merken vaak direct hoe het ècht met hun gesprekspartner gesteld is. Harde geluiden of veel lawaai vinden zij erg hinderlijk, soms op het onprettige af en grote mensenmassa’s vermijden zij liever. Vaak weet iemand van zichzelf niet dat hij of zij hooggevoelig is. In mijn praktijk merk ik wel degelijk dat hoogsensitieve mensen het moeilijk vinden om in balans te blijven.

In de workshop HSP in balans geef ik handvatten om op een goede, fijne manier om te gaan met hooggevoeligheid, zodat je zult ervaren dat hooggevoeligheid geen last is, maar een gave. Ook reik ik makkelijke en praktische oefeningen aan die je in je dagelijks leven kunt gebruiken om beter in balans te blijven.

De afgelopen workshops zaten vol. Bij voldoende aanmeldingen wordt dit najaar weer een workshop georganiseerd. De workshop duurt één dagdeel. We werken in kleine groepen.

Reacties van cursisten:

“Ik vond het erg prettig, deze ochtend. We konden heel fijn met elkaar praten. Eigenlijk was ik verbaasd dat de anderen hooggevoeligheid net zo ervaarden als ik”.
“Het was zo fijn, Hetty is heel rustig en geeft iedereen de ruimte. Ik heb heel veel dingen geleerd en gelukkig kregen we de oefeningen mee naar huis zodat ik er ook thuis mee aan de slag kan”.
“Ik vond het toch moeilijk om me te concentreren, het was wel spannend voor me.”
” Deze workshop is een echte aanrader.”