Laat je niet tegen houden door ‘wat hoort’
Onlangs raakte ik in gesprek met een jonge man. Een gevierd ondernemer. Op de helft van zijn carrière, zou je kunnen zeggen. Prachtige studies gedaan, intelligent mens, aardige en warme persoonlijkheid. Maar hij was niet gelukkig. Want dit leven, op deze manier nog dertig jaar doorploeteren, hij had er geen zin in.
Een tijdje terug sprak ik een vrouw met pit, een veertigster. Een prachtige vrouw om te zien, krachtige uitstraling. Ze werkte toch zeker 60 uur in de week bij een van de grootste bedrijven in Nederland. En in een functie waar menigeen alleen van kan dromen. Ze was getrouwd en had een paar kinderen die op de basisschool zaten. En natuurlijk, als de school een moeder nodig had, dan probeerde ze alles zo te plooien dat ze van de partij kon zijn. Ze was niet gelukkig. Dit werk nog jaren op deze manier doen, ze zag het niet meer zitten.
En gisteren sprak ik een man van middelbare leeftijd. Hij vertelde me dat hij tegen zijn baas had gezegd dat ze hem wel mochten ontslaan bij de volgende reorganisatie. Hij wilde niet meer. Een super-sales-manager die niet meer wilde ‘salen’. ‘Iedereen verklaart me voor gek’, zei hij, ‘in deze tijd, op mijn leeftijd, ontslag nemen. Maar ik doe het toch. En blíj dat ik me voel!’ En waarachtig, hij straalde ervan.
Zomaar een paar voorbeelden van mensen die ik in vrij korte tijd sprak. Mensen die, als je er zo oppervlakkig tegenaan kijkt, alles hebben wat een mens maar kan denken. Een superbaan, een bijbehorend salaris, meedraaien in de top van het bedrijfsleven en met alle drie ging het thuis ook nog prima. Wat wil een mens nog meer? Zou je denken.
Ik denk dat zij niet méér wilden maar juist minder. Minder competitie, minder strijd, minder stress, minder uren. Kortom: meer balans in leven en werken.
Uiteindelijk kozen ze er alledrie voor om hun baan op te zeggen. Met hun talenten iets anders te gaan doen wat in deze fase van hun leven beter bij hen past. Zij gaven nogal wat op: hun gevierde status, hun behoorlijke inkomen, zekerheid. Ze kregen er iets voor terug: vrijheid, de mogelijkheid zich verder te ontwikkelen in een richting die ze graag wilden. Het mooie vind ik dat ze alledrie zich niet tegen lieten houden door ‘wat hoort’ en door wat ‘men’ vindt. Nee, zij kozen hun éigen weg. Ondanks alle goedbedoelde adviezen, verbazing en verbijstering van de omgeving. Dat vraagt moed en zelfvertrouwen. Maar… het kán wel!